شكنيهاى مخالفان را از اين طريق تحمل و خنثى كند.

نخست مى‌فرمايد:" ما آسمانها و زمين و آنچه را در ميان آن دو است در شش روز (شش دوران) آفريديم، و در خلقت آنها هيچگونه تعب و ضعفى به ما نرسيد"! (وَ لَقَدْ خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَ ما مَسَّنا مِنْ لُغُوبٍ‌).

" لغوب" به معنى تعب و خستگى است.

بديهى است كسى كه قدرتش محدود است اگر بخواهد كارى انجام دهد كه بيش از توان او باشد خسته و درمانده و وامانده مى‌شود، ولى در مورد وجودى كه قدرتش نامحدود و تواناييش بى نهايت است اين امور مفهومى ندارد.

بنا بر اين كسى كه قادر است بى هيچگونه تعب و رنج اين آسمان و زمين با عظمت، و اينهمه كرات و كواكب و كهكشانها را ايجاد كند، توانايى دارد كه انسان را بعد از مردن بار ديگر به حيات باز گرداند و لباس زندگى در اندامش بپوشاند.

بعضى براى اين آيه شان نزولى نقل كرده‌اند كه: يهود چنين مى‌پنداشتند كه خداوند آسمانها و زمين را در شش روز (شش روز هفته!) آفريد، سپس روز شنبه به استراحت پرداخت و يك پاى خود را به روى پاى ديگر انداخت! و به همين دليل اينطور نشستن را نامطلوب مى‌شمرند و مخصوص خدا مى‌دانند! آيه فوق نازل شد [1] و به اين گونه خرافات مضحك پايان داد.

ولى اين شان نزول مانع از اين نيست كه آيه مساله امكان معاد را تعقيب كند، در عين اينكه دليلى است بر توحيد و علم و قدرت پروردگار كه آسمان و زمين با اينهمه عجائب و شگفتيها و ميليونها ميليون موجودات زنده، و اسرار

[1]" تفسير در المنثور" جلد 6 صفحه 110.