نامش" رقيب" و فرشته سمت چپ نامش" عتيد" است، گرچه آيه مورد بحث صراحتى در اين مطلب ندارد، ولى با ملاحظه مجموع آيات چنين تفسيرى بعيد به نظر نمى‌رسد.

در اينكه اين دو فرشته چه سخنانى را مى‌نويسند؟ در ميان مفسران گفتگو است:

جمعى معتقدند همه را مى‌نويسند، حتى ناله‌اى را كه دردمند در موقع درد سر مى‌دهد! در حالى كه بعضى ديگر عقيده دارند تنها الفاظ خير و شر و واجب و مستحبّ يا حرام و مكروه را مى‌نويسند و كارى به مباحات ندارند.

اما عموميت تعبير آيه نشان مى‌دهد كه تمامى الفاظ و گفتار آدمى ثبت مى‌شود.

جالب اينكه در حديثى از امام صادق ع آمده است كه‌

ان المؤمنين اذا قعدا يتحدثان قالت الحفظة بعضها لبعض اعتزلوا بنا، فلعل لهما سرا و قد ستر اللَّه عليهما!:

" هنگامى كه دو مؤمن كنار هم مى‌نشينند و بحثهاى خصوصى مى‌كنند، حافظان اعمال به يكديگر مى‌گويند: ما بايد كنار رويم، شايد آنها سرى دارند كه خداوند آن را مستور داشته".

راوى مى‌گويد:" مگر خداوند عز و جل نمى‌فرمايد ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ:" هيچ سخنى انسان نمى‌گويد مگر اينكه فرشته مراقب و آماده ثبت اعمال نزد آن حاضر است"؟

امام فرمود:

ان كانت الحفظة لا تسمع فان عالم السر يسمع و يرى:

" اگر حافظان سخنان آنها را نشنوند خداوندى كه از اسرار با خبر است مى‌شنود و مى‌بيند"! [1]

[1]" اصول كافى" مطابق نقل" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 110.