و اينها همه اشاره‌هاى پر معنايى به توسعه الطاف خداوندى است.

و هم به خاطر اينكه بسيارى از مردم سخنان خود را جزء اعمال خويش نمى‌دانند، و خود را در سخن گفتن آزاد مى‌بينند، در حالى كه مؤثرترين و خطرناكترين اعمال آدمى همان سخنان او است.

بنا بر اين ذكر اين آيه بعد از آيه گذشته از قبيل ذكر خاص بعد از عام است.

" رقيب" به معنى مراقب و" عتيد" به معنى كسى است كه مهياى انجام كار است، لذا به اسبى كه مهياى دويدن است" فرس عتيد" مى‌گويند، و به كسى كه چيزى را ذخيره و نگهدارى مى‌كند نيز" عتيد" گفته مى‌شود (از ماده" عتاد" بر وزن جهاد به معنى ذخيره كردن).

غالب مفسران معتقدند كه" رقيب" و" عتيد" همان دو فرشته‌اى است كه در آيه قبل به عنوان" متلقيان" از آنها ياد شده است، فرشته سمت راست‌

[1] ضمير در" لديه" به" قول" بر مى‌گردد، اين احتمال نيز وجود دارد كه به گوينده باز گردد ولى احتمال اول مناسبتر است.