سر بر نمى‌داشت، و دائما به زمين نگاه مى‌فرمود" [1] در مورد پيامبر خدا نيز اين موضوع تا آن حد مهم است كه قرآن صريحا در آيات فوق مى‌گويد صدا را بلندتر از صداى پيامبر ص كردن و در مقابل او جار و جنجال راه انداختن موجب حبط اعمال و از بين رفتن ثواب است.

روشن است تنها رعايت اين نكته در برابر پيامبر ص كافى نيست، بلكه امور ديگرى كه از نظر سوء ادب همانند صداى بلند و جار و جنجال است نيز در محضرش ممنوع است، و به اصطلاح فقهى در اينجا بايد" الغاء خصوصيت" و" تنقيح مناط" كرد، و اشباه و نظائر آن را به آن ملحق نمود.

در آيه 63 سوره نور نيز مى‌خوانيم: لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بَعْضاً كه جمعى از مفسران آن را چنين تفسير كرده‌اند:" هنگامى كه پيامبر را صدا مى‌زنيد با ادب و احترامى كه شايسته او است صدا كنيد نه همچون صدا زدن يكديگر".

جالب اينكه قرآن در آيات فوق رعايت ادب را در برابر پيامبر ص نشانه پاكى قلب و آمادگى آن براى پذيرش تقوى، و سبب آمرزش و اجر عظيم مى‌شمرد، در حالى كه بى‌ادبان را همچون چهار پايان بى عقل معرفى مى‌كند! حتى بعضى از مفسران آيات مورد بحث را توسعه داده گفته‌اند مراحل پائين‌تر، مانند علما و دانشمندان و رهبران فكرى و اخلاقى را نيز شامل مى‌شود، مسلمانان موظفند در برابر آنها نيز آداب را رعايت كنند.

البته در برابر امامان معصوم ع اين مساله روشنتر است، حتى در رواياتى كه از طرق اهل بيت ع به ما رسيده مى‌خوانيم:" هنگامى كه يكى از ياران با حالت جنابت خدمتشان رسيد امام ع بدون مقدمه فرمود:

[1]" تفسير مجمع البيان"" تفسير فخر رازى" ذيل آيه 2 سوره مؤمنون.