به اين ترتيب بعد از غلبه بايد بجاى كشتن آنها را اسير كرد، كارى كه گريزى از آن نيست، چرا كه اگر دشمن رها شود باز ممكن است نيروى خود را تجديد سازمان دهد و حمله مجددى را آغاز نمايد.

اما بعد از اسارت صحنه دگرگون مى‌شود، و اسير با تمام جناياتى كه مرتكب شده است به صورت يك امانت الهى در دست مسلمين درمى‌آيد كه بايد حقوق بسيارى را در باره او رعايت كرد.

قرآن مجيد از كسانى كه ايثار كردند و غذاى خود را به اسيرى دادند تجليل و احترام به عمل مى‌آورد، و مى‌گويد: وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً:" ابرار و نيكان غذاى خود را با آنكه به آن علاقه و نياز دارند به فقير و يتيم و اسير مى‌دهند" (اين آيه طبق روايت معروف در مورد حضرت على و فاطمه و حسن و حسين ع نازل شده كه روزه‌دار بودند و غذاى افطار خود را به مسكين و يتيم و اسير دادند).

حتى در مورد اسيرانى كه استثنائا به خاطر خطرناك بودنشان يا به علل ارتكاب جرائم خاصى اعدام مى‌شوند دستور داده شده قبل از اجراى حكم با آنها نيكى شود. چنان كه در حديثى از على ع مى‌خوانيم:

اطعام الاسير و الاحسان اليه حق واجب و ان قتلته من الغد:

" غذا دادن به اسير و نيكى نسبت به او حق واجبى است هر چند بنا باشد كه فردا او را اعدام كنى" [1] و احاديث در اين زمينه بسيار است‌ [2] حتى در حديثى از امام" على بن الحسين" ع آمده است كه فرمود:

اذا اخذت اسيرا فعجز عن المشى و ليس معك محمل فارسله، و لا تقتله،

[1]" وسائل الشيعه" جلد 11 صفحه 69.

[2]" فروع كافى" جلد 5 صفحه 35 باب الرفق بالاسير و اطعامه مراجعه شود.