فانك لا تدرى ما حكم الامام فيه:

" هنگامى كه اسيرى گرفتى و او را با خود مى‌آورى اگر از راه رفتن ناتوان شد و مركبى براى حمل او ندارى او را رها كن، و به قتل مرسان، چرا كه نمى‌دانى هنگامى كه او را نزد امام آوردى چه حكمى در باره او خواهد كرد" [1] حتى در حالات پيشوايان اسلام در تاريخ آمده است كه آنها از همان غذايى كه خودشان تناول مى‌كردند به اسيران مى‌دادند.

اما حكم اسير همانگونه كه در تفسير آيات گفتيم بعد از خاتمه جنگ يكى از سه چيز است: آزاد كردن بى‌قيد و شرط، آزاد كردن مشروط به پرداخت فديه (غرامت) و برده ساختن او، و البته انتخاب يكى از اين سه امر منوط به نظر امام و پيشواى مسلمين است. و او هم با در نظر گرفتن شرائط اسيران و مصالح اسلام و مسلمين از نظر داخل و خارج آنچه را شايسته‌تر باشد برمى‌گزيند و دستور اجرا مى‌دهد.

بنا بر اين نه غرامت گرفتن جنبه الزامى دارد نه برده گرفتن، بلكه اينها تابع مصالحى است كه امام مسلمين پيش بينى مى‌كند، هر گاه مصلحت نباشد از آن چشم مى‌پوشد و اسيران را بدون غرامت و بردگى آزاد مى‌كند.

در باره فلسفه گرفتن فداء در جلد 7 صفحه 250 به بعد مشروحا بحث كرده‌ايم (ذيل آيه 70 سوره انفال).

4- بردگى در اسلام‌

گر چه در قرآن مجيد مساله" استرقاق" (برده‌گيرى و برده‌دارى) به عنوان يك دستور حتمى در مورد اسيران جنگى نيامده است ولى انكار نمى‌توان كرد

[1] همان مدرك.