2- و كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند به آنچه بر محمد (ص) نازل شده، و همه حق است و از سوى پروردگار، نيز ايمان آوردند خداوند گناهانشان را مى‌بخشد و كارشان را اصلاح مى‌كند.

3- اين به خاطر آن است كه كافران از باطل پيروى كردند و مؤمنان از حقى كه از سوى پروردگارشان بود، اينگونه خداوند براى مردم زندگيشان را توصيف مى‌كند.

تفسير: مؤمنان پيرو حقند و كافران پيرو باطل‌

اين سه آيه در حقيقت مقدمه‌اى است براى يك دستور مهم جنگى كه در آيه چهارم داده شده است.

در آيه نخست وضع حال كافران، و در آيه دوم وضع حال مؤمنان را بيان كرده، و در آيه سوم آن دو را با هم مقايسه مى‌كند، تا با روشن شدن اين خطوط آمادگى براى پيكار مكتبى با دشمنان بيرحم و ستمگر حاصل شود.

نخست مى‌فرمايد:" كسانى كه كافر شدند و مردم را از راه خدا بازداشتند خداوند اعمالشان را به نابودى مى‌كشاند و گم مى‌كند" (الَّذِينَ كَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ‌).

اين اشاره به سردمداران كفر و مشركان مكه است كه آتش‌افروزان جنگهاى ضد اسلامى بودند، نه تنها خودشان كافر بودند كه ديگران را نيز با انواع حيل و نقشه‌ها از راه خدا بازمى‌داشتند.

گر چه بعضى از مفسران مانند زمخشرى در" كشاف"" صد" را در اينجا به معنى" اعراض" از ايمان تفسير كرده‌اند، در مقابل آيه بعد كه از ايمان سخن مى‌گويد، ولى با توجه به موارد استعمال اين كلمه در قرآن مجيد بايد معنى اصلى آن را كه همان" منع و جلوگيرى" است حفظ كرد.

منظور از" اضل اعمالهم" اين است كه آن را نابود و حبط مى‌كند،