زيرا گم كردن كنايه از بى‌سرپرست ماندن چيزى است كه لازمه آن از بين رفتن است.

به هر حال بعضى از مفسران اين جمله را اشاره به كسانى مى‌دانند كه در روز جنگ بدر شترهايى را نحر كرده به مردم انفاق كردند، ابو جهل ده شتر، صفوان ده شتر، و سهل بن عمرو ده شتر براى لشكر سر بريدند [1] اما چون اين اعمال در طريق شرك و برنامه‌هاى شيطانى بود همگى حبط شد.

ولى ظاهر اين است كه محدود به اين معنى نيست، بلكه تمام اعمالى را كه ظاهرا به عنوان كمك به مستمندان يا ميهمان‌نوازى يا غير آنها انجام مى‌دادند به خاطر عدم ايمانشان همگى حبط مى‌شود.

از اين گذشته اعمالى را كه آنها براى محو اسلام و درهم شكستن مسلمين انجام مى‌دادند خداوند همه آنها را نيز گم و نابود كرد و از رسيدن به مقصد و هدف بازداشت.

[1]" روح المعانى" جلد 26 صفحه 33.

[2] جمعى از مفسران جمله" وَ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ‌" را جمله معترضه دانسته‌اند.