و برترى جويى بود" (فَمَا اخْتَلَفُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ‌).

آرى آنها پرچم طغيان برافراشتند، و هر گروهى به جان گروه ديگر افتاد، حتى عوامل وحدت و انسجام را وسيله اختلاف و تفرقه قرار دادند، و به دنبال آن قدرتشان به ضعف گرائيد، ستاره عظمتشان افول كرد، حكومت آنها متلاشى شد و در دنيا دربدر شدند.

بعضى نيز گفته‌اند منظور اختلافى است كه آنها بعد از آگاهى كافى از صفات پيامبر اسلام ص در مورد او داشتند.

قرآن در پايان آيه آنها را با اين عبارت هشدار مى‌دهد:" پروردگار تو روز قيامت در ميان آنها در باره آنچه اختلاف نمودند داورى مى‌كند" (إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ‌).

و به اين ترتيب با كفران نعمت و ايجاد اختلاف هم عظمت و قدرت خود را در دنيا از دست دادند و هم مجازات آخرت را براى خود خريدند.

" شريعت" به معنى راهى است كه براى رسيدن به آب در كنار نهرهايى كه سطح آب از ساحل نهر پائين‌تر است احداث مى‌كنند، سپس به هر راهى كه انسان را به مقصد و مقصودش مى‌رساند اطلاق شده است، بكار گرفتن اين تعبير در مورد آئين حق به خاطر آن است كه انسان را به سرچشمه وحى و رضايت الهى و سعادت جاويدان كه همچون آب حيات است مى‌رساند، اين واژه يك بار در قرآن بكار رفته و تنها در مورد اسلام است.