است، و در قدرتش نيز بلند مرتبه، تمام اوصاف كمال و جمالش آن قدر مرتفع و بالا است كه هماى بلند پرواز عقل و دانش بشرى هرگز به اوج آن نمى‌رسد.

و از آنجا كه" رفيع" در لغت به هر دو معنى آمده است آيه فوق به هر يك از دو معنى ممكن است تفسير شود، ولى از آنجا كه تناسب بحث در آيات با مساله پاداش به اعطاى درجات عالى به بندگان صالح است معنى اول مناسبتر به نظر مى‌رسد هر چند به عقيده ما كه استعمال لفظ را در بيش از يك معنى جايز مى‌دانيم جمع ميان هر دو تفسير بى‌مانع است، مخصوصا در مورد آيات قرآن كه الفاظ آن مفاهيم وسيع و گسترده‌اى دارد.

سپس مى‌افزايد:" او صاحب عرش است" (ذُو الْعَرْشِ‌).

سرتاسر عالم هستى تحت قدرت و حكومت او است، و حكومتش بلامنازع است، و اين خود دليلى است بر اينكه تعيين درجات بندگان بر حسب شايستگيها به دست قدرت او است.

و چون در آيه قبل پيرامون" عرش" مشروحا سخن گفتيم، در اينجا نيازى به تكرار نمى‌بينيم.

در سومين توصيف مى‌گويد:" او كسى است كه روح را به فرمانش بر هر كسى از بندگانش بخواهد القا مى‌كند" (يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌).

اين روح همان قرآن و مقام نبوت و وحى است كه مايه حيات دلها و همانند روح در پيكر انسانى است.

قدرت او از يك سو، و رفيع الدرجات بودنش از سوى ديگر، ايجاب مى‌كند كه برنامه تشريح و تكليف را از طريق وحى اعلام دارد، و چه تعبير جالبى از آن كرده است: تعبير به روح، روحى كه مايه حيات و حركت و جنبش و جهاد و پيشرفت است.

گرچه مفسران در توضيح معنى" روح" در اينجا احتمالات مختلفى داده‌اند،