اما قرائن موجود در آيه، و همچنين آيه 2 سوره نحل كه مى‌فرمايد: يُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاتَّقُونِ‌، و همچنين آيه 52 شورى كه پيامبر اسلام را مخاطب ساخته و نزول قرآن و ايمان و روح را بر او بيان مى‌كند وَ كَذلِكَ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ رُوحاً مِنْ أَمْرِنا ما كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتابُ وَ لَا الْإِيمانُ‌ همگى دليل بر اين است كه روح در اين گونه موارد به معنى وحى و قرآن و تكاليف الهى است.

تعبير به" من امره" (به فرمان او) اشاره به اين است كه اگر فرشته وحى مامور ابلاغ اين روح است او نيز از ناحيه خدا سخن مى‌گويد نه از ناحيه خودش.

و تعبير به" عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌" (بر هر كس از بندگانش بخواهد) نه به معنى اين است كه بى‌حساب موهبت وحى را به كسى مى‌دهد، چرا كه مشيت او عين حكمت او است، هر كس را شايسته اين مقام ببيند مشمول اين فرمان مى‌سازد، همانگونه كه در آيه 124 سوره انعام مى‌خوانيم: اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ‌:" خداوند آگاهتر است كه رسالت خود را در كجا قرار دهد".

و اگر مى‌بينيم در بعضى از روايات كه از طرق اهل بيت ع رسيده،" روح" در آيه فوق به" روح القدس" تفسير شده و ويژه پيامبر و امامان معصوم معرفى گرديده منافات با آنچه گفتيم ندارد، چرا كه" روح القدس" همان روح مقدس و مقام معنوى والايى است كه به صورت كامل در پيامبران و امامان معصوم قرار دارد و بسيار مى‌شود كه پرتوى از آن در وجود افراد ديگر تجلى مى‌كند، و" فيض روح القدس" هر گاه به آنها كمك نمايد، كلمات فوق العاده و يا كارهاى مهم الهى انجام مى‌دهند [1] جالب اينكه در آيات پيشين سخن از نزول باران و ارزاق جسمانى در ميان‌

[1] براى توضيح بيشتر به جلد اول ذيل آيه 87 سوره بقره مراجعه فرمائيد