و در پايان آيه براى نتيجه‌گيرى اضافه مى‌كند:" در اين نشانه‌هايى است براى هر كس كه داراى مقام صبر و شكر است" (إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ).

آرى در اين حركت بادها، و جريان كشتيها، و آفرينش درياها، و نظام و هماهنگى مخصوصى كه بر اين امور حكمفرماست نشانه‌هاى گوناگونى براى ذات پاك او است.

مى‌دانيم وزش بادها در درجه اول به خاطر تفاوت درجه حرارت در دو نقطه روى زمين است، زيرا هوا بر اثر حرارت منبسط مى‌شود سپس به طرف بالا حركت مى‌كند و به همين دليل از يك سو فشار بر هواى اطراف مى‌آورد و آنها را متحرك مى‌سازد، و از سوى ديگر هنگامى كه به سمت بالا حركت كند جاى خود را به هواى اطراف مى‌دهد، اگر خداوند فقط اين خاصيت انبساط را از آن بگيرد سكون و سكوتى مرگبار بر آن حاكم مى‌شود، و كشتيهاى بادبانى بى‌حركت بر صفحه اوقيانوسها حيران و سرگردان مى‌مانند.

" صبار" و" شكور" هر دو صيغه مبالغه است كه يكى فزونى صبر را مى‌رساند، و ديگرى فزونى شكر را.

تكيه بر اين دو وصف در آيه مورد بحث و چند مورد ديگر از آيات قرآن مجيد [1] اشاره به نكات لطيفى دارد:

اين دو وصف مجموعا ترسيم گويايى از حقيقت ايمان است، چرا كه مؤمن در مشكلات و گرفتاريها صبور و در نعمتها شكور است، لذا در حديثى از پيامبر ص مى‌خوانيم:

الايمان نصفان: نصف صبر، و نصف شكر:

ايمان دو نيمه است، نيمى از آن صبر، و نيمى از آن شكر است" [2]

[1] ابراهيم- 5، لقمان- 31، سبا- 19 و آيه مورد بحث‌

[2] تفسير صافى، مجمع البيان، فخر رازى و قرطبى ذيل آيه 31 سوره لقمان‌