كه فرمود:

ان البلاء للظالم ادب، و للمؤمن امتحان، و للانبياء درجة و للاولياء كرامة.

" بلاها براى ظالم تاديب است، و براى مؤمنان امتحان، و براى پيامبران درجه، و براى اولياء كرامت و مقام است" [1] اين حديث شاهد گويايى است براى آنچه در مورد استثناهاى آيه بيان كرديم.

3- در حديث ديگرى در كافى از امام صادق ع آمده است كه فرمود:

ان العبد اذا كثرت ذنوبه، و لم يكن عنده من العمل ما يكفرها، ابتلاه بالحزن ليكفرها:

" هنگامى كه انسان گناهش افزون شود و اعمالى كه آن را جبران كند نداشته باشد خداوند او را گرفتار اندوه مى‌كند تا گناهانش را تلافى كند" [2] 4- در كتاب كافى اصولا بابى براى اين موضوع منعقد شده، و 12 حديث در همين زمينه در آن آمده است‌ [3] تازه همه اينها غير از گناهانى است كه خداوند طبق صريح آيه فوق مشمول عفو و رحمتش قرار مى‌دهد كه آن نيز به نوبه خود بسيار است.

2- رفع يك اشتباه بزرگ‌

ممكن است كسانى از اين حقيقت قرآنى سوء استفاده كنند و هر گونه مصيبتى دامنشان را مى‌گيرد با آغوش باز از آن استقبال نمايند و بگويند بايد

[1] بحار الانوار جلد 81 صفحه 198

[2]" كافى" جلد دوم كتاب الايمان و الكفر باب تعجيل عقوبة الذنب حديث 2

[3] همان مدرك‌