4-" ابن جرير طبرى" در تفسيرش با سند خود از" سعيد بن جبير" و با سند ديگرى از" عمر بن شعيب" نقل مى‌كند كه منظور از اين آيه، هى قربى رسول اللَّه (نزديكان رسول خدا مى‌باشد) [1] 5- مرحوم طبرسى مفسر معروف از" شواهد التنزيل" حاكم حسكانى كه از مفسران و محدثان معروف اهل سنت است از" ابى امامه" باهلى چنين نقل مى‌كند:

پيامبر اسلام ص فرمود:

ان اللَّه خلق الانبياء من اشجار شتى، و انا و على (ع) من شجرة واحدة، فانا اصلها، و على (ع) فرعها، و فاطمة (ع) لقاحها، و الحسن و الحسين ثمارها، و اشياعنا اوراقها- تا آنجا كه فرمود- لو ان عبدا عبد اللَّه بين الصفا و المروة الف عام، ثم الف عام، ثم الف عام، حتى يصير كالشن البالى، ثم لم يدرك محبتنا كبه اللَّه على منخريه فى النار، ثم تلا:

قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً

:" خداوند انبياء را از درختان مختلفى آفريد، ولى من و على ع را از درخت واحدى، من اصل آنم، و على شاخه آن، فاطمه موجب بارورى آن است، و حسن حسين ميوه‌هاى آن، و شيعيان ما برگهاى آنند ... سپس افزود: اگر كسى خدا را در ميان صفا و مروه هزار سال، و سپس هزار سال، و از آن پس هزار سال، عبادت كند، تا همچون مشك كهنه شود، اما محبت ما را نداشته باشد خداوند او را به صورت در آتش مى‌افكند، سپس اين آيه را تلاوت فرمود: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌".

جالب اين كه اين حديث آن چنان اشتهار يافته بود كه شاعر معروف كميت در اشعارش به آن اشاره كرده، مى‌گويد:

ما براى شما (خاندان پيامبر ص) در سوره‌هاى حاميم آيه‌اى يافتيم.

كه گروه تقيه كننده آن را تاويل كرده، و گروه آشكار كننده آن را آشكارا

[1] تفسير طبرى جلد 25 صفحه 16 و 17