است و نتيجه‌اش به خود آنها بازگشت مى‌كند.

توضيح اينكه:

مفسران در تفسير اين جمله بحثهاى فراوانى دارند و تفسيرهاى مختلفى، كه هر گاه با ذهن خالى از پيشداوريها به آنها نگاه كنيم مى‌بينيم بر اثر انگيزه‌هاى مختلفى از مفهوم اصلى آيه دور شده‌اند، و احتمالاتى را برگزيده‌اند كه نه با محتواى آيه سازگار است و نه با شان نزول و ساير قرائن تاريخى و روايى.

رويهمرفته چهار تفسير معروف براى آيه وجود دارد.

1- همان كه در بالا اشاره شد كه منظور از ذوى القربى نزديكان پيغمبر ص است و محبت آنها وسيله‌اى است براى قبول امامت و رهبرى ائمه معصومين ع از دودمان آن حضرت، و پشتوانه‌اى بر اداى رسالت.

جمعى از مفسران نخستين، و تمام مفسران شيعه اين معنا را برگزيده‌اند، و روايات فراوانى از طرف شيعه و اهل سنت در اين زمينه نقل شده كه بعدا به آن اشاره خواهيم كرد.

2- منظور اين است كه اجر و پاداش رسالت دوست داشتن امورى است كه شما را به" قرب الهى" دعوت مى‌كند.

اين تفسير را كه جمعى از مفسران اهل سنت انتخاب كرده‌اند به هيچوجه با ظاهر آيه سازگار نيست، زيرا در اين صورت معنى آيه چنين مى‌شود كه از شما مى‌خواهم كه اطاعت الهى را دوست بداريد، و مودت آن را به دل بسپاريد، در حالى كه بايد گفته شود من از شما اطاعت الهى را مى‌خواهم (نه مودت اطاعت الهى).

بعلاوه در ميان مخاطبين آيه كسى وجود نداشت كه دوست ندارد به خدا نزديك شود حتى مشركان نيز علاقه داشتند كه به خدا نزديك شوند و اصولا عبادت‌