دارد لذا به باغهاى خرم و سرسبز" روضة" اطلاق مى‌شود، از اين تعبير به خوبى استفاده مى‌شود كه باغهاى بهشت متفاوت است، و مؤمنان صالح العمل در بهترين باغهاى بهشت جايشان است، و مفهوم اين سخن اين است كه مؤمنان گنهكار هنگامى كه مشمول عفو خدا شوند به بهشت راه مى‌يابند هر چند جاى آنها در" روضات" نيست.

اما فضل الهى در باره مؤمنان صالح العمل به همين جا ختم نمى‌شود، آنها چنان مشمول الطاف او هستند كه" هر چه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنها فراهم است" (لَهُمْ ما يَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌).

و به اين ترتيب هيچ موازنه‌اى بين" عمل" و" پاداش آنها" وجود ندارد، بلكه پاداششان از هر نظر نامحدود است، چرا كه جمله" لَهُمْ ما يَشاؤُنَ‌" گوياى همين حقيقت است.

و از آن جالبتر تعبير" عند ربهم" (نزد پروردگارشان) مى‌باشد كه بيانگر لطف بى‌حساب خداوند در باره آنها است، چه موهبتى از اين بالاتر كه به مقام قرب خدا راه يابند؟ همانگونه كه در باره شهداء مى‌گويد: بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ‌ در باره مؤمنان صالح العمل نيز مى‌فرمايد: لهم ما يشاءون عند ربهم.

بى‌جهت نيست كه در پايان آيه مى‌گويد" اين است فضل بزرگ" (ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ).

بارها گفته‌ايم شرح نعمتهاى بهشتى در بيان نمى‌گنجد، براى ما زندانيان جهان ماده قابل تصور نيست كه بدانيم در جمله‌ لَهُمْ ما يَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌ چه مفاهيمى گنجانيده شده؟ مؤمنان چه چيزها مى‌خواهند؟ و در جوار قرب خداوند چه الطافى يافت مى‌شود.

اصولا هنگامى كه خداوند بزرگ چيزى را به عنوان فضل كبير توصيف‌