در خصوصيات آن بر حسب نياز زمان و مسير تكاملى انسانها تغييراتى رخ مى‌دهد [1] قابل توجه اينكه در آيات مورد بحث به هفت وصف از اوصاف كمال خداوند اشاره شده است كه هر كدام از آنها به نحوى در مساله وحى دخالت دارد، از جمله دو وصفى است كه در همين آيه مى‌خوانيم (عزيز و حكيم).

عزت و قدرت شكست ناپذير او ايجاب مى‌كند كه توانايى بر وحى و محتواى عظيم آن را داشته باشد، و حكمت او ايجاب مى‌كند كه وحى الهى از هر نظر حكيمانه و هماهنگ با نيازهاى تكامل انسانها باشد جمله" يوحى" (وحى مى‌فرستد) به حكم اينكه فعل مضارع است دليل بر استمرار وحى از آغاز خلقت آدم تا عصر پيامبر خاتم است.

مالكيت او نسبت به آنچه در آسمان و زمين است ايجاب مى‌كند كه از مخلوقات خود و سرنوشت آنها بيگانه نباشد، بلكه به تدبير امر آنها بپردازد، و نيازهاى آنها را از طريق وحى بر آنها نازل كند، و اين سومين وصف از هفت وصف كمال او است.

" علو مقام" و" عظمت" او كه چهارمين و پنجمين اوصاف او در اين آيات است اشاره به اين است كه او هيچگونه نياز و حاجتى به اطاعت و بندگى بندگان‌

[1] گرچه مفسران در مشار اليه" كذلك" احتمالات و تفسيرهاى مختلفى ذكر كرده‌اند ولى ظاهر اين است كه مشار اليه همين آياتى است كه بر پيامبر اسلام ص نازل شده است، بنا بر اين مفهوم آيه چنين ميشود" وحى همين گونه است كه خداوند بر تو و پيامبران پيشين نازل ميكند" و اينكه به صورت اشاره به دور ذكر شده با اينكه مشار اليه نزديك است براى عظمت و احترام است چنان كه قبلا نيز گفته‌ايم.