رويد و در شوره‌زار خس".

آنها كه با روح حق‌طلبى به سراغ قرآن مى‌آمدند هدايت و شفا از آن مى‌يافتند، بيماريهاى اخلاقى و روحى آنها در شفا خانه قرآن درمان مى‌شد، سپس بار سفر را مى‌بستند و در پرتو نور هدايت قرآن با سرعت به سوى كوى دوست حركت مى‌كردند.

اما لجوجان متعصب، و دشمنان حق و حقيقت، و آنها كه از قبل تصميم خودشان را بر مخالفت انبيا گرفته بودند چه بهره‌اى مى‌توانستند از آن بگيرند؟

آنها همچون كوران و كرانى بودند كه در نقطه دور دستى قرار داشتند، آنها گرفتار ناشنوايى و نابينايى مضاعف بودند، هم از نظر ابزار ديد و شنود و هم از نظر بعد مكان! بعضى از مفسران نقل كرده‌اند كه اهل لغت براى كسى كه مى‌فهمد مى‌گويند:

انت تسمع من قريب (تو از نزديك مى‌شنوى) و براى كسى كه نمى‌فهمد مى‌گويند انت تنادى من بعيد (تو از دور صدا زده مى‌شوى كه اگر همهمه‌اى بشنوى مفهوم مطالب را درك نمى‌كنى) [1] در اينكه چگونه قرآن مايه شفا و درمان دردهاى جانكاه انسانها است بحث مشروحى ذيل آيه 82 سوره اسراء آورده‌ايم (جلد 12 صفحه 236 به بعد).

در آيه بعد براى تسلى خاطر پيامبر ص و مؤمنان نخستين مى‌فرمايد: از انكار و لجاجت و بهانه‌جويى اين قوم خيره‌سر نگران مباش، اين سابقه طولانى دارد" ما به موسى كتاب آسمانى داديم، و در آن اختلاف شد، بعضى پذيرا گشتند و بعضى از در انكار در آمدند" (وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ‌).

و اگر مشاهده مى‌كنى ما در مجازات اين دشمنان لجوج تعجيل نمى‌كنيم‌

[1]" تفسير قرطبى" ذيل آيات مورد بحث‌