خلاصه نه دعوت تو به سوى آئين توحيد و حق مطلب تازه‌اى است، و نه تهمت و تكذيب آنها، محكم بايست و به اين سخنان اعتنا مكن و دعوت توحيد را تداوم بخش و بدان خدا با تو است.

بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه منظور از اين جمله اين است كه سخنانى كه از سوى خدا به تو گفته مى‌شود همان سخنانى است كه به انبياى پيشين گفته شد [1] ولى با توجه به جمله بعد و آيات آينده تفسير اول صحيحتر به نظر مى‌رسد.

سپس در پايان آيه مى‌افزايد:" پروردگار تو داراى مغفرت و آمرزش و هم داراى مجازات دردناك است" (إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَ ذُو عِقابٍ أَلِيمٍ‌).

رحمت و آمرزش براى آنها كه پذيرا شوند، و عذاب اليم براى آنها كه تكذيب كنند و تهمت زنند و به مخالفت برخيزند.

اين جمله در حقيقت بشارت و تشويقى است براى مؤمنان و انذار و تهديدى است براى كافران.

مقدم داشتن" مغفرت" بر" عقاب" همانند موارد ديگر دليل بر" پيشى گرفتن رحمت بر غضب" است، چنان كه در دعا آمده يا من سبقت رحمته غضبه‌ [2]

[1] اين تفسير در" مجمع البيان" و" تفسير كبير فخر رازى" به عنوان يك احتمال آمده است، ولى خود آنها نيز تفسير اول را ترجيح داده‌اند

[2] دعاى جوشن كبير فصل 19 جمله 8