كرده مى‌گويد:" آيا كسى كه در آتش افكنده مى‌شود بهتر است يا كسى كه در سايه ايمان در نهايت امن و امان در قيامت قدم به عرصه محشر مى‌گذارد"؟! (أَ فَمَنْ يُلْقى‌ فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِناً يَوْمَ الْقِيامَةِ).

آنها كه با ايجاد شك و فساد عقائد و ايمان مردم را به آتش كشيدند، بايد در آن روز طعمه آتش شوند و آنها كه در سايه ايمان محيط امن و امانى براى جامعه بشرى آفريدند بايد در قيامت در نهايت امنيت به سر برند، مگر در آن روز همه اعمال ما تجسم نمى‌يابد؟

گر چه بعضى از مفسران اين قسمت از آيه را به" ابو جهل" و نقطه مقابلش" حمزه" يا" عمار ياسر" تفسير كرده‌اند، ولى پيدا است كه اين يك تطبيق بيش نيست، آيه مفهوم وسيعى دارد كه همه آنها و غير آنها را شامل مى‌شود.

جالب اين كه در مورد دوزخيان تعبير به" القاء" مى‌كند كه دليل بر اين است كه آنجا اختيارى از خود ندارند، اما در مورد بهشتيان تعبير به" آمدن" مى‌نمايد كه دليل بر احترام و آزادى اراده آنها در انتخاب امنيت و آرامش است.

از اين گذشته با اينكه بايد در مقابل دوزخ بهشت قرار گيرد در اينجا امنيت از" عذاب" را در مقابل" دوزخ" قرار داده، اشاره به اين كه مهمترين مساله در آن روز همين" امنيت" است.

و از آنجا كه وقتى از هدايت كسى مايوس شوند او را به حال خود رها مى‌كنند، و مى‌گويند: هر كارى مى‌خواهى بكن، در ادامه اين آيه آنها را مخاطب ساخته مى‌گويد:" هر چه مى‌خواهيد انجام دهيد"! (اعْمَلُوا ما شِئْتُمْ‌).

" اما بدانيد كه خدا به آنچه انجام مى‌دهيد بيناست" (إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ).

بديهى است اين امر به معنى آزادى عمل آنها، و يا الزام به انجام هر كار نيست، بلكه تهديدى است نسبت به آنها كه هيچ حرف حقى در گوششان فرو نمى‌رود،