دنيا و در آخرت هستيم" هرگز شما را تنها نمى‌گذاريم، در نيكى‌ها به شما كمك مى‌كنيم، و از لغزشها شما را حفظ مى‌نمائيم تا وارد بهشت شويد (نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ).

در پنجمين بشارت مى‌گويند: در بهشت براى شما هر چه بخواهيد از مواهب و نعمتها فراهم است و هيچ قيد و شرطى در كار نيست" (وَ لَكُمْ فِيها ما تَشْتَهِي أَنْفُسُكُمْ‌).

ششمين بشارت اين كه نه تنها نعمتهاى مادى و آنچه دلخواه شما است به شما مى‌رسد، بلكه" آنچه از مواهب معنوى طلب كنيد در اختيار شما است" (وَ لَكُمْ فِيها ما تَدَّعُونَ‌).

و بالآخره هفتمين و آخرين مژده‌اى كه به آنها مى‌دهند اين است كه شما ميهمان خدا در بهشت جاويدان او هستيد، و" همه اين نعمتها به عنوان پذيرايى يك ميزبان از يك ميهمان گرامى از سوى پروردگار غفور و رحيم به شما ارزانى داشته مى‌شود" (نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِيمٍ‌).

نكته‌ها:

در اين آيات و تعبيرات كوتاه و پر معنيش، نكته‌هاى ظريف و فراوانى نهفته است: 1- آيا نزول فرشتگان بر مؤمنان با استقامت به هنگام مرگ و انتقال از اين عالم به جهان ديگر است؟ همانگونه كه جمعى از مفسران احتمال داده‌اند، يا در سه موقف" به هنگام مرگ" و" به هنگام ورود در قبر" و" به هنگام زنده شدن در رستاخيز" به سراغ آنها مى‌آيند؟

و يا اينكه اين بشارتها دائمى و مستمر است كه با الهامهاى معنوى اين حقايق را در گوش جان مؤمنان پيوسته مى‌خوانند، هر چند به هنگام مرگ يا ورود در عرصه محشر صداى فرشتگان رساتر و روشنتر مى‌شود؟