فرمود: نه، خدا را مى‌خوانم كه" رحمن" و" رحيم" است.

سپس ادامه داد، هنگامى كه به آيه" فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنْذَرْتُكُمْ صاعِقَةً مِثْلَ صاعِقَةِ عادٍ وَ ثَمُودَ" (آيه 13 همين سوره) رسيد،" وليد" از شنيدن آن لرزيد و مو بر تنش راست شد، از جا بر خواست و به سوى خانه خود رفت و به سراغ قريش نيامد! قريش گفتند: اى" ابو جهل"! مثل اينكه" وليد بن مغيره" متمايل به دين محمد شده است، آيا نمى‌بينى به سراغ ما نيامد، و سخنان او را پذيرفت، و به منزلش رفت؟ به همين جهت قريش سخت غمگين شدند.

روز ديگر" ابو جهل" به سراغ او آمد گفت: اى عمو! (وليد عموى ابو جهل بود) ما را سر به زير و رسوا كردى! وليد گفت: مگر چه شده، فرزند برادر؟! گفت: تو دلباخته آئين محمد شدى؟

وليد گفت: من به هيچوجه دلبستگى پيدا نكردم، و من بر همان دين قبيله و نياكانم هستم، ولى من سخن سخت و پيچيده‌اى از او شنيدم كه از شنيدنش مو بر تن انسان راست مى‌شود! ابو جهل گفت: شعر است؟

گفت: ابدا، شعر نيست.

گفت: خطبه‌هاى موزون است؟

گفت: نه، خطبه كلامى است به هم پيوسته و يك نواخت، و اين سخنانى است متفاوت كه هموزن يكديگر نمى‌باشد، اما درخشندگى خاصى دارد! گفت كه" كهانت" است؟! گفت: نه.

گفت: پس چيست؟