و يا شبهات واهى كه آن را علم مى‌پنداشتند، علومى را كه از سرچشمه وحى صادر شده بود نفى مى‌كردند و به باد استهزا مى‌گرفتند، و به علوم اندك خود خوشحال بودند و خويشتن را به كلى از انبيا بى نياز مى‌ديدند [1]

" هنگامى كه شدت عذاب ما را ديدند، عذابى كه براى ريشه كن كردن آنها نازل شده بود و فرمان قطعى پروردگار را در زمينه نابوديشان به همراه داشت، از كرده خود پشيمان شدند، خود را موجودى ضعيف و ناتوان ديدند و رو به درگاه حق آوردند و فريادشان بلند شد و گفتند: اكنون به خداوند يگانه ايمان آورديم، و نسبت به معبودهايى كه شريك او مى‌شمرديم كافر شديم"! (فَلَمَّا رَأَوْا بَأْسَنا قالُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَحْدَهُ وَ كَفَرْنا بِما كُنَّا بِهِ مُشْرِكِينَ‌).

چرا كه به هنگام نزول" عذاب استيصال" درهاى توبه بسته مى‌شود، و اصولا اينگونه ايمان اضطرارى فايده ايمان اختيارى را نمى‌تواند داشته باشد، و زائيده آن شرائط فوق العاده است، به همين دليل هر گاه طوفان بلا فرو بنشيند راه گذشته خود را از سر مى‌گيرند.

و نيز به همين دليل ايمان فرعون به هنگامى كه در ميان امواج نيل افتاد

[1] بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه ضمير" جاءهم" به پيامبران برگردد، بنا بر اين منظور از علوم، علوم پيامبران است، و مراد از" فرحوا" خنده و استهزاى كفار به علوم انبيا است، ولى اين تفسير بسيار بعيد به نظر مى‌رسد (دقت كنيد).