آمد كه آنچه را با شما است تصديق مى‌كند (و نشانه‌هاى او موافق چيزى است كه با شما است) حتما به او ايمان بياوريد و او را يارى كند" (وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ النَّبِيِّينَ لَما آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتابٍ وَ حِكْمَةٍ ثُمَّ جاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ‌) [1] در حقيقت همانطور كه پيامبران و امتهاى بعد موظف‌اند نسبت به پيامبران گذشته و آيين آنها احترام بگذارند و اصول آنها را محترم بشمرند پيامبران و امتهاى پيشين نيز نسبت به پيامبران بعد از خود چنين وظيفه‌اى داشته‌اند، در آيات قرآن كرارا اشاره به وحدت هدف پيغمبران خدا شده است و اين آيه نمونه زنده‌اى از آن است.

فراموش نكنيم كه" ميثاق" در اصل از ماده" وثوق" به بعضى اطمينان و اعتماد گرفته شده به همين دليل به پيمانهاى مؤكد كه مايه اطمينان است ميثاق گفته مى‌شود البته گرفتن پيمان از پيامبران همراه با گرفتن پيمان از پيروان آنها است و موضوع پيمان اين بود كه اگر پيامبرى بيايد كه دعوت او هماهنگ با دعوت آنان باشد و نشانه‌هاى او با آنچه در كتب آسمانى آنها آمده موافق باشد (و به اين ترتيب حقانيت او ثابت گردد) بايد نه تنها به او ايمان بياورند بلكه به يارى‌اش برخيزند.

سپس براى تاكيد مى‌افزايد: خداوند به آنها فرمود:" آيا اقرار به اين موضوع داريد؟ و پيمان مؤكد مرا بر آن گرفتيد؟ گفتند: آرى اقرار داريم فرمود: بر اين پيمان گواه باشيد و من هم با شما گواهم‌

[1] در باره تركيب جمله" لَما آتَيْتُكُمْ ..." بعضى" ما" را موصوله و مبتدا دانسته و" لام" را براى توطئه قسم و جمله" لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ‌" را خبر دانسته‌اند، و جمعى" ما" را" شرطيه زمانيه" دانسته‌اند و جزاى آن را" لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ‌" ذكر كرده‌اند و احتمال دوم با معنى آيه سازگارتر و با آنچه در غالب موارد ديده مى‌شود كه قسم در جزاى شرط مى‌آيد هماهنگ‌تر مى‌باشد (تفسيرى كه در بالا ذكر شد نيز بر همين اساس است).