[سوره البقرة (2): آيات 200 تا 202]

فَإِذا قَضَيْتُمْ مَناسِكَكُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ آباءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْراً فَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ (200) وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ (201) أُولئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِمَّا كَسَبُوا وَ اللَّهُ سَرِيعُ الْحِسابِ (202)

ترجمه:

200- و هنگامى كه مناسك (حج) خود را انجام داديد، خدا را ياد كنيد، همانند يادآورى از پدرانتان (آن گونه كه رسم آن زمان بود) بلكه از آن هم بيشتر! (در اين مراسم، مردم دو گروه‌اند) بعضى از مردم مى‌گويند:" خداوندا! به ما در دنيا (نيكى) عطا كن!" ولى در آخرت، بهره‌اى ندارند.

201- و بعضى مى‌گويند:" پروردگارا! به ما در دنيا (نيكى) عطا كن! و در آخرت نيز (نيكى) مرحمت فرما! و ما را از عذاب آتش نگاه‌دار!" 202- آنها از كار (و دعاى) خود، نصيب و بهره‌اى دارند، و خداوند، سريع الحساب است.

شان نزول:

در حديثى از امام باقر ع مى‌خوانيم كه در ايام جاهليت هنگامى كه از مراسم حج فارغ مى‌شدند در آنجا اجتماع مى‌كردند و افتخارات نياكان خود را بر مى‌شمردند و از ايام گذشته آنها و جود و بخشش فراوانشان ياد مى‌كردند. (و افتخارات موهومى براى خود بر مى‌شمردند) آيات فوق نازل شد و به آنها دستور داد كه به جاى اين كار (نادرست) ذكر خدا گويند و از نعمتهاى بى دريغ خداوند و مواهب او ياد كنند و با همان شور و سوز مخصوصى كه در افتخار و مباهات به‌