بزرگ بود، ولى سخن گفتن در حال ميان سالى و كهولت‌ [1] يك امر كاملا عادى است و ذكر اين دو با هم در آيه فوق ممكن است اشاره به اين باشد كه او در گاهواره همان گونه سخن مى‌گفت كه در موقع رسيدن به كمال عمر، سخنانى سنجيده و پر محتوا و حساب شده، نه سخنانى كودكانه.

اين احتمال نيز وجود دارد كه اين تعبير اشاره به اين حقيقت باشد كه مسيح ع از آغاز تولد تا زمانى كه به سن كهولت رسيد همواره سخن حق مى‌گفت و در راه ارشاد و تبليغ خلق گام بر مى‌داشت.

به علاوه اين تعبير در باره عيسى ع، گويا يك نوع پيشگويى و اشاره به آينده عمر او است، زيرا مى‌دانيم طبق تواريخ، حضرت مسيح ع هرگز در اين جهان و در ميان مردم به سن پيرى نرسيد، بلكه در سن 33 سالگى از ميان مردم بيرون رفت، و خدا او را به آسمان برد و مطابق روايات متعددى در عصر ظهور حضرت مهدى" عج" به ميان مردم باز مى‌گردد. (و با آنها سخن مى‌گويد همانگونه كه در آغاز عمر سخن مى‌گفت).

تعبير به" مِنَ الصَّالِحِينَ‌" نشان مى‌دهد كه صالح و شايسته بودن از بزرگ‌ترين افتخاراتى است كه نصيب انسان مى‌شود، و گويى همه ارزشهاى انسانى در آن جمع است

[1]" كهل" به معنى شخص يا چيزى است كه به سر حد كمال رسيده است و از آنجا كه انسان در سى‌سالگى تا چهل يا پنجاه‌سالگى به حد تكامل مى‌رسد، اين سالها را سالهاى كهولت مى‌نامند، و كمتر از آن را شباب (جوانى) و بيشتر از آن را شيب (پيرى) مى‌گويند.