حال رشته الفت و اتحاد و اتفاق و برادرى در ميان مسلمانان محكم گردد و هر كارى كه با اين امور منافات دارد ممنوع است.

البته هر كدام از اين احكام، شرح و بسط و شرايطى دارد كه در كتب مناسك حج آمده است.

3- در مرحله بعد به مسائل معنوى حج، و آنچه مربوط به اخلاص است اشاره كرده، مى‌فرمايد:" آنچه را از كارهاى خير انجام مى‌دهيد خدا مى‌داند" (وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللَّهُ‌).

چه پاداشى براى نيكوكاران با ايمان از اين بالاتر كه بدانند هر كار نيكى را انجام مى‌دهند خدا از آن با خبر است، و مولى و معبود آنان، حاضر و ناظر مى‌باشد و اين بسيار لذتبخش است كه اعمال خير در محضر او انجام مى‌شود و اين پاداشى است قبل از پاداشهاى معنوى و مادى ديگر كه خداوند عالم و آگاه به آنها مى‌دهد.

و در ادامه همين مطلب مى‌فرمايد:" زاد و توشه تهيه كنيد كه بهترين زاد و توشه‌ها پرهيزكارى است و از من به پرهيزيد اى صاحبان عقل" (وَ تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‌ وَ اتَّقُونِ يا أُولِي الْأَلْبابِ‌).

بسيارى از مفسران گفته‌اند كه اين آيه اشاره به گروهى مى‌كند (به گفته بعضى گروهى از مردم يمن بودند) كه وقتى براى زيارت خانه خدا حركت مى‌كردند هيچگونه زاد و توشه‌اى با خود برنمى‌داشتند، و حتى اگر زاد و توشه‌اى با خود داشتند به هنگام احرام به دور مى‌ريختند و مى‌گفتند ما به زيارت خانه خدا مى‌رويم چگونه ممكن است به ما غذا ندهد (و گاه به همين جهت خود را به زحمت مى‌افكندند و يا محتاج به سؤال از اين و آن مى‌شدند) قرآن اين تفكر غلط را نفى مى‌كند و مى‌گويد زاد و توشه براى خود تهيه كنيد ولى در عين حال آنها را به مساله معنوى مهمترى ارشاد كرده، مى‌گويد: كه ما وراى اين زاد و توشه زاد و توشه ديگرى است كه بايد براى سفر آخرت فراهم گردد و آن پرهيزكارى و تقوا است.