صبحگاهان او را تسبيح‌گوى" (وَ اذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيراً وَ سَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكارِ).

از اين جمله استفاده مى‌شود در حالى كه زبان او به طور موقت، براى سخن گفتن با مردم از كار افتاده بود، قادر بر تسبيح و ذكر خدا بود، تا هم وظيفه شكرگزارى را نسبت به اين موهبت عظيم كه خدا به او عنايت كرده بود انجام دهد و هم نشانه روشنى از خداوند بزرگ بر گشودن موضوعات بسته باشد، يا به تعبير ديگر بريدن از مردم و پيوستن به حق در اين سه روز، او را به خدا نزديك‌تر كند و آيت و نشانه روشنى از قدرت خدا باشد.

" رمز" در اصل اشاره كردن با لبها را گويند، به صداى آهسته نيز" رمز" گفته مى‌شود، اين واژه در گفتگوهاى معمولى، معنى وسيع‌ترى پيدا كرده و به هر سخن و اشاره و نشانه‌اى كه مطلبى را مخفيانه يا به طور غير صريح برساند، رمز مى‌گويند.

به هر حال خداوند در خواست زكريا را پذيرفت و سه شبانه روز زبان او بدون هيچ عامل طبيعى از سخن گفتن با مردم باز ماند در حالى كه به ذكر خدا مترنم بود، اين وضع عجيب، نشانه‌اى از قدرت پروردگار بر همه چيز بود، خدايى كه مى‌تواند زبان بسته را به هنگام ذكرش بگشايد، قادر است از رحم عقيم و بسته، فرزندى با ايمان كه مظهر ياد پروردگار باشد به وجود آورد، و از اينجا رابطه اين نشانه با آنچه زكريا مى‌خواست، روشن مى‌شود.

بعضى از مفسران گفته‌اند: احتمال دارد كه اين خوددارى از سخن گفتن با مردم جنبه اختيارى داشته، و زكريا به فرمان خدا مامور بوده كه در اين سه روز، زبان جز به ثناى الهى نگشايد و به اصطلاح مامور به روزه سكوت بود كه در بعضى از امم پيشين وجود داشته است.

فخر رازى اين قول را از ابو مسلم نقل مى‌كند، و آن را تفسير زيبا و معقولى مى‌شمرد [1] ولى روشن است كه اين تفسير با محتواى آيه سازگار نيست زيرا زكريا

[1] تفسير كبير، جلد 8 صفحه 41.