درخواست آيه و نشانه‌اى براى بشارت الهى كرد، و سكوت اختيارى هيچگونه دليلى بر اين معنى نمى‌تواند باشد.

واژه" عشى" معمولا به ساعات آخر روز گفته مى‌شود همانگونه كه" ابكار" به ساعات آغاز روز مى‌گويند، بعضى معتقدند كه از ابتداى ظهر تا غروب آفتاب" عشى" نام دارد، و از ابتداى طلوع صبح تا هنگام ظهر، ابكار است‌ [1] ولى راغب اصفهانى در كتاب مفردات مى‌گويد:" عشى" از هنگام ظهر است تا صبح فردا، و ابكار از طلوع صبح است تا ظهر بنا بر اين عشى و ابكار، مجموع شبانه روز را شامل مى‌شود، ولى همانطور كه گفتيم اين دو واژه معمولا در دو معنى اول به كار مى‌رود.

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد كه آيا بسته شدن زبان پيامبر، با مقام نبوت و وظيفه تبليغى او سازگار است؟

پاسخ اين سؤال چندان مشكل نيست زيرا اين موضوع، در صورتى با وظيفه نبوت سازگار نمى‌باشد كه طولانى باشد اما براى يك مدت كوتاه، مدتى كه پيامبر مى‌تواند در آن مدت از قوم و جمعيت خود غايب گردد و به عبادت خدا بپردازد مانعى نخواهد داشت. به علاوه در همين مدت او مى‌توانست با ايماء و اشاره مطالب لازم را به اطلاع آنها برساند و يا با تلاوت آيات پروردگار كه ذكر خدا محسوب مى‌شد حقايق را به آنها تفهيم كند و اتفاقا همين كار را كرد و با اشاره، مردم را به ذكر خداوند هدايت نمود!

[1] المصحف المفسر، نوشته فريد وجدى (ذيل آيه مورد بحث).