الهى جدا مى‌سازد".

و ظاهر اين است حكمت يك معنى وسيعى دارد كه تمام اين امور، حتى نبوت را كه بعضى از معانى آن شمرده‌اند شامل مى‌شود كه آن نوعى از علم و آگاهى است، و در اصل از ماده حكم (بر وزن حرف) به معنى منع گرفته شده و از آنجا كه علم و دانش و تدبير، انسان را از كارهاى خلاف باز مى‌دارد به آن حكمت گفته‌اند.

بديهى است منظور از جمله" مَنْ يَشاءُ" (هر كس را كه بخواهد) اين نيست كه خداوند بدون هيچ علتى حكمت و دانش را به اين و آن مى‌دهد، بلكه اراده و مشيت خداوند همه جا آميخته است، با شايستگى‌هاى افراد، يعنى هر كس را شايسته ببيند از اين سرچشمه زلال حياتبخش سيراب مى‌نمايد، سپس مى‌فرمايد:

" و هر كس كه به او دانش داده شود خير فراوانى داده شده است" (وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً).

و به گفته آن حكيم:" هر كس را كه عقل دادى چه ندادى و هر كس را كه عقل ندادى چه دادى!".

قابل توجه اينكه بخشنده حكمت خدا است در عين حال در اين جمله نامى از او به ميان نيامده تنها مى‌فرمايد:" به هر كس حكمت داده شود خير فراوانى داده شده است".

اين تعبير گويا اشاره به اين است كه دانش و حكمت ذاتا خوب است از هر جا و از ناحيه هر كه باشد تفاوتى در نيكى آن نيست.

قابل توجه اين كه در اين جمله مى‌فرمايد: به هر كس دانش و حكمت داده شد خير و بركت فراوان داده شده است نه" خير مطلق" زيرا خير و سعادت مطلق تنها در دانش نيست بلكه دانش تنها يكى از عوامل مهم آن است و در پايان آيه مى‌فرمايد:" تنها خردمندان متذكر مى‌شوند" (وَ ما يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُوا الْأَلْبابِ‌).

" تذكر" به معنى" يادآورى" و" نگاهدارى علوم و دانشها" در درون روح‌