و در بعضى از موارد تعبير به" قارعة" به معنى كوبنده شديد ديده مى‌شود (سوره قارعه آيه 1 و 2 و 3).

و بالآخره در بعضى ديگر تعبير به" صيحه" آمده است كه آن به معنى صداى عظيم است، مانند آيه 49 سوره يس‌ ما يَنْظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ يَخِصِّمُونَ‌، اين آيه از صيحه پايان جهان سخن مى‌گويد كه مردم را غافلگير مى‌سازد، و آيه 53 سوره يس‌ إِنْ كانَتْ إِلَّا صَيْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمِيعٌ لَدَيْنا مُحْضَرُونَ‌، ولى در اين آيه سخن از صيحه رستاخيز است كه همه مردم به دنبال آن زنده مى‌شوند و در محضر عدل پروردگار حضور مى‌يابند.

از مجموع اين آيات استفاده مى‌شود كه در پايان جهان صيحه عظيمى اهل آسمانها و زمين را مى‌ميراند و اين" صيحه مرگ" است.

و در آغاز رستاخيز با صيحه و فرياد عظيمى همه زنده مى‌شوند، و بپا مى‌خيزند، و اين" فرياد حيات و زندگى" است.

اما اين دو فرياد دقيقا چگونه است؟ چه اثرى در صيحه اول، و چه تاثيرى در صيحه دوم است؟ جز خدا كسى نمى‌داند، و لذا در بعضى از روايات در توصيف" صور" كه اسرافيل در پايان جهان در آن مى‌دمد چنين آمده است: و للصور رأس واحد و طرفان، و بين طرف رأس كل منهما الى الآخر مثل ما بين السماء الى الارض!:" شيپور اسرافيل يك سر و دو شاخه دارد كه فاصل ميان اين دو شاخه با يكديگر مانند فاصله آسمان تا زمين است"! سپس در ذيل همين روايت مى‌خوانيم:" هنگامى كه در آن سوى زمين مى‌دمد موجود زنده‌اى بر زمين باقى نمى‌ماند، و هنگامى كه در آن سر آسمانى مى‌دمد اهل آسمانها همه مى‌ميرند، و بعد خداوند فرمان مرگ به اسرافيل مى‌دهد و مى‌گويد بمير او هم مى‌ميرد"! [1]

[1]" تفسير على بن ابراهيم" مطابق نقل تفسير" نور الثقلين" جلد 4 صفحه 502.