شبيه اين معنى در آيه 46 سوره اسراء نيز آمده است:" وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلى‌ أَدْبارِهِمْ نُفُوراً:" هنگامى كه پروردگارت را در قرآن به وحدانيت ياد مى‌كنى فرار مى‌كنند"! پيامبر بزرگ خدا نوح از دست اينگونه كج‌انديشان به خدا شكايت مى‌كند و مى‌گويد: وَ إِنِّي كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً":" خداوندا! هر زمان آنها را دعوت كردم تا به درگاه تو آيند، و آنها را بيامرزى، انگشت در گوشها گذاردند و لباس بر سر و صورت خود پوشيدند تا صداى مرا نشنوند، و در مسير گمراهى اصرار ورزيدند و استكبار كردند"! (نوح- 7).

آرى چنين است حال متعصبان لجوج و جاهلان مغرور.

ضمنا از اين آيه به خوبى استفاده مى‌شود كه سرچشمه بدبختى اين گروه دو چيز بوده است انكار اصل توحيد و عدم ايمان به آخرت.

نقطه مقابل آنها مؤمنانى هستند كه از شنيدن نام خداوند يگانه چنان مجذوب نام مقدسش مى‌شوند كه حاضرند هر چه دارند نثار راه او كنند، نام محبوب كامشان را شيرين و مشام جانشان را معطر، و تمام قلبشان را روشن مى‌سازد، نه تنها نام او كه نام هر چه ارتباط و پيوندى با او دارد براى آنان سرورآفرين است.

نبايد تصور كرد كه اين صفت مخصوص مشركان عصر پيامبر ص بوده است، در هر عصر و زمان منحرفان تاريك دلى هستند كه از شنيدن نام دشمنان خدا و مكتبهاى الحادى و پيروزى ستمگران خوشحال مى‌شوند اما نام نيكان و پاكان و برنامه‌ها و پيروزيهايشان براى آنان دردآور است، لذا در بعضى از روايات اين آيه تفسير به كسانى شده است كه از شنيدن فضائل اهل بيت پيامبر ص‌