اهل باطل با يكديگر در اينكه آيا اين حكم عموميت دارد يا نه ميان مفسران گفتگو است:

بعضى تصور كرده‌اند كه اين" مخاصمه" ميان مسلمين و كفار است.

بعضى گفته‌اند ميان مسلمانان و اهل قبله نيز ممكن است مخاصمه وجود داشته باشد، و در اينجا از ابو سعيد خدرى حديثى نقل شده كه ما در عصر پيامبر ص هرگز فكر نمى‌كرديم كه ميان ما مسلمانان مخاصمه‌اى باشد، مى‌گفتيم پروردگار ما يكى، پيامبر ما يكى، و دين و آئين ما يكى است، با اينحال خصومت چگونه ممكن است؟ تا اينكه روز صفين فرا رسيد و دو گروه كه هر دو به ظاهر مسلمان بودند (هر چند يكى مسلم واقعى بود و ديگرى مدعى اسلام) شمشير به روى يكديگر كشيدند، گفتيم آرى آيه ما را هم شامل مى‌شود! [1] ولى آيات بعد نشان مى‌دهد كه اين مخاصمه در ميان پيامبران و مؤمنان از يك سو، و مشركان و مكذبان از سوى ديگر خواهد بود.

در تاريخ اسلام معروف است كه عمر بعد از وفات پيامبر ص مرگ آن حضرت را منكر بود، و مى‌گفت ممكن نيست پيامبر ص بميرد، او به سوى پروردگارش رفته همانگونه كه موسى بن عمران چهل شب از قوم خود غائب شد، سپس به سوى آنها بازگشت، و اللَّه رسول خدا نيز باز مى‌گردد، همانگونه كه موسى برگشت كسانى كه گمان كنند پيامبر مرده است بايد دست و پايشان قطع شود! اين سخن به ابو بكر رسيد به سراغ او آمد و بعضى از آيات را كه دلالت بر مرگ پيامبر داشت بر او خواند عمر خاموش شد، و گفت به خدا سوگند اين اولين بار بود كه اين آيه را شنيدم‌ [2]

[1] مجمع البيان جلد 8 صفحه 497.

[2] سيره ابن هشام جلد 4 صفحه 305 و 306 (با تلخيص) اين ماجرا در كامل ابن اثير جلد 2 صفحه 323 و 324 نيز نقل شده است.