و به دنبال بحثى كه در آيات گذشته پيرامون توحيد و شرك بود در آيه بعد سخن از نتائج توحيد و شرك در صحنه قيامت مى‌گويد.

نخست از مساله" مرگ" كه دروازه قيامت است شروع مى‌كند، و عموميت قانون مرگ را نسبت به همه انسانها روشن ساخته، مى‌گويد:" تو مى‌ميرى، و همه آنها نيز خواهند مرد"! (إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ‌) [1] آرى" مرگ" از مسائلى است كه همه انسانها در آن يكسانند، هيچگونه استثنا و تفاوت در آن وجود ندارد، راهى است كه همه بايد آن را سرانجام بپيمايند، و به اصطلاح شترى است كه در خانه همه كس خوابيده است.

بعضى از مفسران گفته‌اند دشمنان پيامبر ص انتظار مرگ او را مى‌كشيدند و خوشحال بودند كه سرانجام او خواهد مرد!، قرآن در اين آيه به آنها پاسخ مى‌گويد كه اگر پيامبر بميرد آيا شما زنده مى‌مانيد.

در آيه 34 سوره انبياء نيز آمده است: أَ فَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ‌" آيا اگر تو بميرى آنها زندگى جاويدان دارند"؟

" تختصمون" از ماده" اختصام" به معنى نزاع و جدال ميان دو نفر يا دو گروه است كه هر يك مى‌خواهد سخن ديگرى را ابطال كند، گاه يكى بر حق است و ديگرى بر باطل و گاه ممكن است هر دو بر باطل باشند، مانند مخاصمه‌

[1] البته جمله" إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ‌" در ظاهر خبر از مرده بودن همگان در حال حاضر مى‌دهد، ولى به اصطلاح از قبيل" مضارع متحقق الوقوع" است كه گاه به صورت حال و گاه به صورت ماضى مطرح مى‌شود.