نهى مى‌كنند، چرا كه بر اثر ضعف منطق كه به آن گرفتارند از اين مى‌ترسند منطق ديگران برترى پيدا كند و پيروانشان را از دستشان بگيرد! اما به طورى كه در آيات فوق خوانديم اسلام در اين قسمت سياست" دروازه‌هاى باز" را به اجرا درآورده، و بندگان راستين خداوند را كسانى مى‌داند كه اهل تحقيقند، نه از شنيدن سخنان ديگران وحشت دارند، نه تسليم بى‌قيد و شرط مى‌شوند و نه هر وسوسه را مى‌پذيرند.

اسلام به كسانى بشارت مى‌دهد كه گفتارها را مى‌شنوند و خوبترين آنها را برمى‌گزينند. نه، تنها خوب را بر بد ترجيح مى‌دهند در ميان خوبها هر گلى را بهتر است مى‌چينند.

قرآن جاهلان بيخبرى را كه به هنگام شنيدن پيام حق دست در گوش مى‌گذارند و جامه بر سر مى‌كشيدند شديدا نكوهش مى‌كند، چنان كه در سخنان نوح ع به هنگام شكوى به پيشگاه پروردگار آمده است: وَ إِنِّي كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً:" خداوندا! هر زمان آنان را دعوت كردم كه آنها را ببخشى انگشتها را در گوش قرار دادند، و لباس بر خويشتن پيچيدند، در گمراهى خود اصرار ورزيدند، و شديدا استكبار كردند" (نوح- 7).

اصولا مكتبى كه داراى منطق نيرومندى است دليلى ندارد كه از گفته‌هاى ديگران وحشت داشته باشد، و از طرح مسائل آنها هراس به خود راه دهد، آنها بايد بترسند كه ضعيفند و بى‌منطق‌اند.

اين آيه در عين حال چشم و گوش بسته‌هايى را كه هر سخنى را بى‌قيد و شرط مى‌پذيرند، و حتى به اندازه گوسفندانى كه به علفزار مى‌روند در انتخاب خوراك خود تحقيق و بررسى نمى‌كنند، از صف" اولو الالباب" و" هدايت يافتگان" بيرون مى‌شمرد، و اين دو وصف را مخصوص كسانى مى‌داند كه نه گرفتار افراط تسليم‌