ولى خصوصيات داستان مانند بالا رفتن آنها از محراب، و وارد شدن بر داود، بطور غير عادى، و ترس و وحشت او، و همچنين توجه به اينكه اين ماجرا يك آزمايش الهى است، همه اينها نشان مى‌دهد كه اين ماجرا به صورت تمثل از فرشتگان در قيافه مردانى از نوع انسان بوده است.

(منظور از تمثل اين است كه واقعا در وجود خارجى چنين افرادى به سراغ داود نيامدند بلكه در قوه ادراك داود چنين منعكس شد).

بنا بر اين حكمى كه او در اين دعوا صادر كرد حكمى در ظرف" تمثل" بوده، درست مثل آنكه آنها را در خواب ديده باشد، همانگونه كه انسان در وقايع عالم خواب تكليفى ندارد در ظرف تمثل نيز تكليفى نيست، تكليف در عالم مشهود يعنى جهان ماده است، و اگر خطايى از او سر زده، در همين ظرف" تمثل" بوده، و چيزى نيست كه با مقام عصمت ناسازگار باشد، همانند خطاى آدم در بهشت پيش از آنكه هبوط به زمين كند كه محل تكليف و تشريع است، و به اين ترتيب استغفار او استغفار از يك گناه واقعى نيست‌ [1] ولى مسلما ظاهر آيات اين است كه اين شكايت و طرح دعوا از ناحيه افرادى بوده كه عينيت خارجى داشته‌اند، و با اين حال قضاوت مزبور گناهى نبوده كه از داود سر زده باشد بعد از آنكه او از گفتار شاكى علم و يقين حاصل كرده باشد، هر چند آداب مستحبّ قضا ايجاب مى‌كرده كه عجله در قضا نكند، و استغفار او نيز از اين" ترك اولى" بوده است.

به هر حال ضرورتى ندارد كه ماجراى اين داورى را در ظرف تمثل بدانيم، و يا به گفته بعضى ديگر آن را يك صحنه‌سازى براى تنبه و بيدارى داود بشمريم، بهتر اين است ظاهر آيات را حفظ كنيم، و به ترتيبى كه گفته شد آن را تفسير نمائيم كه هم ظواهر الفاظ آيه حفظ شده و هم مشكلى از نظر مقام عصمت انبياء پيش نمى‌آيد.

[1]" الميزان" جلد 17 صفحه 203.