خواهد بود كه در بالا گفتيم، اين احتمال نيز داده شده كه به ذات پاك خداوند برگردد يعنى همه ذرات عالم به سوى او باز مى‌گردند و سر بر فرمان او دارند.

در اينكه همصدا شدن كوه‌ها و پرندگان با داود چگونه بوده؟ در ميان مفسران گفتگو است:

1- گاه احتمال داده‌اند كه اين صداى گيرا و جذاب و پر طنين داود بود كه در كوه‌ها منعكس مى‌شد و پرندگان را به سوى خود جذب مى‌كرد (البته اين فضيلت مهمى محسوب نمى‌شود كه قرآن از آن با آن همه عظمت ياد كند).

2- گاه گفته‌اند كه اين تسبيح توأم با صداى ظاهرى و همراه با نوعى درك و شعور بوده كه در باطن ذرات عالم است، طبق اين نظر تمامى موجودات جهان از يك نوع عقل و شعور برخوردارند، و هنگامى كه صداى دل‌انگيز اين پيامبر بزرگ را به وقت مناجات مى‌شنيدند با او همصدا مى‌شدند، و غلغله تسبيح آنها درهم مى‌آميخت.

3- بعضى نيز احتمال داده‌اند كه اين همان تسبيح تكوينى است كه همه موجودات با زبان حال دارند، و نظام خلقت آنها به خوبى حكايت مى‌كند كه خداوند از هر عيب و نقص پاك و منزه است و داراى علم و قدرت و هر گونه صفات كمال.

ولى اين معنى اختصاص به" داود" ندارد كه از ويژگيهاى او شمرده شود بنا بر اين از همه مناسبتر تفسير دوم است، و اين از قدرت خدا بعيد نيست، اين زمزمه‌اى بود كه در درون اين موجودات جهان و در مكنون باطن آنها هميشه جريان داشت، اما خداوند به نيروى اعجاز آن را براى داود ظاهر مى‌ساخت، همانگونه كه در مورد تسبيح سنگريزه در كف پيغمبر اسلام ص نيز مشهور است.