پسر، و بشارت رسيدن او به سنين نوجوانى، و بشارت به صفت والاى حلم.

در تفسير" حليم" گفته‌اند كسى است كه در عين توانايى در هيچ كارى قبل از وقتش شتاب نمى‌كند، و در كيفر مجرمان عجله‌اى به خرج نمى‌دهد. روحى بزرگ دارد و بر احساسات خويش مسلط است.

" راغب" در" مفردات" مى‌گويد: حلم به معنى خويشتندارى به هنگام هيجان غضب است، و از آنجا كه اين حالت از عقل و خرد ناشى مى‌شود گاه به معنى عقل و خرد نيز به كار رفته، و گر نه معنى حقيقى" حلم" همان است كه در اول گفته شد، ضمنا از اين توصيف استفاده مى‌شود كه خداوند بشارت بقاى اين فرزند را تا زمانى كه به سنى برسد كه قابل توصيف به حلم باشد داده است، و چنان كه در آيات بعد خواهيم ديد او مقام حليم بودن خود را به هنگام ماجراى" ذبح" نشان داد، همانگونه كه ابراهيم نيز حليم بودن خود را در آن هنگام، و هم در موقع آتش‌سوزى آشكار ساخت.

قابل توجه اينكه واژه" حليم" پانزده مرتبه در قرآن مجيد تكرار شده، و غالبا وصفى است براى خداوند جز در دو مورد كه به صورت توصيفى براى ابراهيم و فرزندش در كلام خدا آمده است، و در يك مورد توصيفى است براى شعيب از زبان ديگران.

واژه" غلام" به عقيده بعضى به هر كودكى قبل از رسيدن به سن جوانى گفته مى‌شود و بعضى آن را به كودكى كه از ده سال گذشته و هنوز به سن بلوغ نرسيده است اطلاق كرده‌اند.

از تعبيرات مختلفى كه در لغت عرب آمده مى‌توان استفاده كرد كه" غلام" حد فاصل ميان" طفل" (كودك) و" شاب" (جوان) است كه در زبان فارسى از آن تعبير به" نوجوان" مى‌كنيم.