و در يك سوره (سوره كهف) اين حمد و ستايش بخاطر نزول قرآن بر قلب پاك پيامبر ص مى‌باشد.

در حالى كه در سوره حمد تعبير جامعى شده كه همه اين امور را در بر مى‌گيرد" الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌".

به هر حال سخن در آغاز سوره" سبا" از حمد و سپاس خدا است بخاطر مالكيت و حاكميت او در دنيا و آخرت، مى‌فرمايد:

" حمد مخصوص خداوندى است كه تمام آنچه در آسمانها و زمين است از آن او است" (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌).

" و نيز حمد و سپاس براى او در سراى آخرت است" (وَ لَهُ الْحَمْدُ فِي الْآخِرَةِ).

به اين ترتيب حاكميت و مالكيت هر دو جهان از آن او است، هر نعمتى، هر موهبتى، هر فايده و بركتى، و هر خلقت موزون و شگرف و عجيبى، همه تعلق به ذات پاك او دارد، و به همين دليل" حمد" كه حقيقتش ستايش بخاطر" كارهاى نيك اختيارى" است همه به او باز مى‌گردد، و اگر مخلوقاتى نيز شايسته حمد و ستايشند آنها نيز پرتوى از وجود او و شعاعى از افعال و صفات او هستند.

بنا بر اين هر كس در اين عالم مدح و ستايشى از چيزى كند اين حمد و ستايش سرانجام به ذات پاك او بر مى‌گردد، و به گفته شاعر:

و در پايان آيه مى‌افزايد:" او حكيم و خبير است" (وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ).

بر اساس حكمت بالغه اوست كه اين نظام عجيب بر جهان حكومت مى‌كند، و بر اساس علم و آگاهى اوست كه هر چيز به جاى خود قرار گرفته، و هر موجودى‌