در تواريخ آمده اگر كسى سبدى بر روى سر مى‌گذاشت و در فصل ميوه از زير درختان عبور مى‌كرد آن قدر ميوه در آن مى‌ريخت كه بعد از مدت كوتاهى سبد پر مى‌شد! آيا سيلابى كه مايه خرابى است اينچنين مايه آبادانى شود عجيب نيست؟

آيا اين آيت بزرگ خداى محسوب نمى‌شود؟

علاوه بر همه اينها امنيت فوق العاده‌اى بر آن سرزمين سايه‌افكن بود كه آن خود نيز از آيات حق محسوب مى‌شد، چنان كه قرآن بعد به آن اشاره خواهد كرد.

سپس مى‌افزايد: ما به آنها گفتيم از اين روزى فراوان پروردگارتان بخوريد كه اين شكر او را بجا آوريد (كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَ اشْكُرُوا لَهُ‌).

" شهرى است پاكيزه و پروردگارى آمرزنده مهربان" (بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَ رَبٌّ غَفُورٌ) [1] [2] اين جمله كوتاه مجموعه نعمتهاى مادى و معنوى را به زيباترين وجهى منعكس ساخته از نظر نعمتهاى مادى سرزمين پاك و پاكيزه داشتند، پاك از آلودگيهاى گوناگون، از دزدان و ظالمان، از آفات و بلاها، از خشكسالى و قحطى، از ناامنى و وحشت، و حتى گفته مى‌شود از حشرات موذى نيز پاك بود.

هوايى پاك و نسيمى فرح‌افزا داشت، و سرزمينى حاصلخيز و درختانى پر بار و اما از نظر نعمت معنوى غفران خداوند شامل حال آنها بود، از تقصير و كوتاهى‌

[1]" بلدة" خبر مبتداى محذوفى است، و در تقدير چنين است هذه بلدة طيبة و هذا رب غفور.

[2] آيا اين پيام الهى به وسيله پيامبرانى كه در ميان آنها مبعوث شدند ابلاغ شد چنان كه بعضى از مفسران گفته‌اند، يا اين شرائط و احوال با زبان حال و درك عقل چنين پيامى را به آنها مى‌داد هر دو ممكن است.