و بداند روز اول چه بود؟ و تازه تمام اين قطره آب ناچيز مبدء نشو و نماى او نبوده بلكه سلول زنده بسيار كوچكى كه با چشم ديده نمى‌شود از ميان هزاران سلول كه در آن قطره آب شناور بودند با سلول زنده بسيار كوچكى كه در رحم زن قرار داشت با هم تركيب شدند، و انسان از آن موجود ذره بينى پا به عرصه هستى گذاشت! مراحل تكامل را يكى بعد از ديگرى پيمود كه شش مرحله آن طبق گفته قرآن در اوائل سوره مؤمنون در درون رحم مى‌باشد (مرحله نطفه، سپس علقه، بعد مضغه، و بعد از آن ظاهر شدن استخوانها، سپس پوشيده شدن استخوانها از گوشت، و سرانجام پيدايش روح يعنى حس و حركت).

بعد از تولد كه نوزادى بسيار ضعيف و ناتوان بود مراحل تكامل را نيز به سرعت پشت سر گذاشت، تا به سر حد بلوغ و رشد جسمانى و عقلانى رسيد.

آرى اين موجود ضعيف و ناتوان آن چنان قوى و نيرومند شد كه به خود اجازه داد به پرخاشگرى در برابر دعوت" اللَّه" برخيزد، و گذشته و آينده خويش را به دست فراموشى بسپارد، و مصداق روشن" خصيم مبين" شود.

جالب اينكه: تعبير" خصيم مبين" (جدال كننده و پرخاشگر آشكار).

داراى يك جنبه قوت است و يك جنبه ضعف كه ظاهرا قرآن به هر دو جهت در اينجا ناظر است.

از يك سو اين كار جز از انسانى كه داراى عقل و فكر و شعور و استقلال اراده و اختيار و قدرت دارد ساخته نيست (و مى‌دانيم مهمترين مساله در زندگى انسان سخن گفتن است، و سخنانى كه محتواى آن قبلا در انديشه حاضر مى‌شود، سپس در قالب جمله‌ها قرار مى‌گيرد، و مانند گلوله‌هايى كه مسلسل‌وار به هدف شليك مى‌شود از مخارج دهن بيرون مى‌پرد، و اين كارى است كه از هيچ جاندارى جز انسان حاصل نمى‌شود.