در اينجا قرآن مجيد روى تاريكى شب انگشت نهاده، گويا مى‌خواهد بعد از بيان زنده كردن زمينهاى مرده كه به عنوان آيتى از آيات خداوند قبلا گذشت، تبديل روشنايى روز را به تاريكى شب به عنوان نمونه‌اى از مرگ بعد از حيات بيان كند.

به هر حال هنگامى كه انسان در ميان ظلمت شب غرق مى‌شود به ياد نور و بركاتش، نور و هيجاناتش، نور و منبع وجودش مى‌افتد، و با يك مقايسه به" خالق نور و ظلمت" آشنا مى‌گردد.

گروهى آن را اشاره به حركت ظاهرى خورشيد بر گرد زمين مى‌دانند كه اين حركت تا پايان جهان كه در حقيقت قرارگاه خورشيد و پايان عمر اوست ادامه دارد.

بعضى ديگر آن را اشاره به ميل شمس در تابستان و زمستان به سوى شمال و جنوب زمين دانسته‌اند، زيرا مى‌دانيم خورشيد از آغاز بهار از خط اعتدالى‌

[1] در تركيب اين جمله دو احتمال وجود دارد نخست اينكه عطف بر" الليل" باشد و معنا چنين مى‌شود و آية لهم الشمس، ديگر اينكه الشمس مبتدا و تجرى خبر آن باشد و ما احتمال اول را برگزيديم.