زمين باقى نخواهد ماند، و هيچ قدرتى جز قدرت پروردگار قادر به جلوگيرى از اين حادثه نيست.

در اين گونه حالات همگان احساس نياز مطلق به خداوند بى‌نياز مطلق مى‌كنند، اما هنگامى كه خطرات احتمالى بر طرف مى‌شود، فراموشكارى و نسيان بر وجود انسانها سايه مى‌افكند.

نه تنها تصادم سيارات و كرات آسمانى فاجعه آفرين است بلكه مختصر انحراف يك سياره همچون زمين از مدارش ممكن است فاجعه‌ها بيافريند.

نكته: كوچك و بزرگ در برابر قدرت او يكسان است‌

جالب اينكه در آيات فوق نگاهدارى آسمانها بر جاى خود به قدرت خدا استناد داده شده در آيات ديگر قرآن همين تعبير در مورد نگهدارى پرندگان بر فراز امواج هوا آمده است: أَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّراتٍ فِي جَوِّ السَّماءِ ما يُمْسِكُهُنَّ إِلَّا اللَّهُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ:" آيا آنها پرندگانى را كه بر فراز آسمان تسخير شده‌اند نديدند؟ هيچكس جز خدا آنها را نگاه نمى‌دارد، در اين امر نشانه‌هايى است از عظمت و قدرت خدا براى آنها كه ايمان مى‌آورند" اين هماهنگى تعبيرات نشان مى‌دهد كه براى قدرت بى‌انتهاى پروردگار نگاهدارى مجموعه كرات آسمان و زمين همچون نگاهدارى يك پرنده بر فراز امواج هوا است.

در يك جا آفرينش آسمان پهناور را نشانه وجود خود معرفى مى‌كند، و در جاى ديگر آفرينش حشره كوچكى همچون پشه را.

گاهى به" خورشيد" سوگند ياد مى‌كند كه منبع عظيم انرژى در عالم هستى است، و گاه به ميوه بسيار ساده‌اى همچون" انجير" قسم مى‌خورد.