اين نكته نيز شايان توجه است كه در روايات اسلامى در باره حدى از عمر كه براى بيدارى و تذكر انسان كافى است تعبيرات گوناگونى وارد شده است:

در بعضى به شصت سال تفسير شده، چنان كه در حديثى از پيامبر اسلام ص مى‌خوانيم:

من عمره اللَّه ستين سنة فقد اعذر اليه:

" كسى را كه خدا شصت سال عمر به او داده راه عذر را بر او بسته" [1] همين معنى از امير مؤمنان على ع نيز نقل شده است‌ [2] در حديث ديگرى از پيامبر گرامى اسلام ص مى‌خوانيم:

اذا كان يوم القيامة نودى (اين) ابناء الستين؟ و هو العمر الذى قال اللَّه فيه: او لم نعمركم ما يتذكر فيه من تذكر:

" هنگامى كه روز قيامت شود منادى ندا كند انسانهاى شصت ساله كجا هستند؟ اين همان عمرى است كه خداوند در باره آن فرموده: آيا ما شما را به مقدارى كه افراد متذكر شوند عمر نداديم"؟! [3] ولى در حديث ديگرى از امام صادق ع مقدار آن فقط هيجده سال تعيين شده است‌ [4] البته ممكن است روايت اخير اشاره به حد اقل، و روايات قبل اشاره به حد اكثر باشد، بنا بر اين منافاتى ميان اين روايات نيست، حتى بر سنين ديگر نيز- به تفاوت افراد- قابل تطبيق است، و به هر حال گسترده‌گى مفهوم آيه محفوظ خواهد بود.

[1] و [2] " مجمع البيان" ذيل آيات مورد بحث.

[3] تفسير" قرطبى" و تفسير" در المنثور".

[4]" مجمع البيان" ذيل آيه مورد بحث.