خدايى مسلما از آنچه در درون دلها است آگاه است" (إِنَّ اللَّهَ عالِمُ غَيْبِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ).

در حقيقت جمله اول دليلى است بر جمله دوم، يعنى چگونه ممكن است خداوند از اسرار درون دلها بيخبر باشد در حالى كه تمام اسرار زمين و آسمان و غيب عالم هستى براى او آشكار است؟

آرى او مى‌داند اگر به درخواست دوزخيان پاسخ مثبت گفته شود و باز به دنيا برگردند همان اعمال گذشته را ادامه خواهند داد، همانگونه كه در آيه 28 سوره انعام صريحا آمده است: وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ‌" اگر باز گردند به سراغ همان كارهايى مى‌روند كه از آن نهى شده بودند، آنها دروغ مى‌گويند".

علاوه بر اين، آيه هشدارى است به همه مؤمنان كه در اخلاص نيات خويش بكوشند و جز خدا كسى را در نظر نداشته باشند كه اگر كمترين ناخالصى در نيت و انگيزه آنها باشد او كه از همه غيوب آگاه است آن را مى‌داند و بر طبق آن جزا مى‌دهد.

نكته‌ها:

1- منظور از" ذات الصدور" چيست؟

در آيات بسيارى از قرآن مجيد (بيش از 10 آيه) اين جمله عينا يا با تفاوت مختصرى تكرار شده است: إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ.

واژه" ذات" كه مذكر آن" ذو" مى‌باشد در اصل به معنى" صاحب" آمده است، هر چند در تعبيرات فلاسفه به معنى عين و حقيقت و گوهر اشياء به كار مى‌رود، اما به گفته" راغب" در" مفردات" اين اصطلاحى است كه در كلام عرب وجود ندارد.