اما اين خورشيد و ماه در عين اينكه به طور كاملا منظم در مسير خود مى‌گردند و خدمتگزار لايق و خوبى براى انسانند نظامى كه حاكم بر آنهاست جاودانى نيست، حتى اين سيارات عظيم با آن همه نور و روشنايى سرانجام تاريك مى‌شوند و از كار مى‌افتند، لذا به دنبال بحث تسخير مى‌افزايد:" هر كدام از اين دو، تا زمان مشخصى" كه براى آنها تعيين شده به حركت خود ادامه مى‌دهند" (كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى‌).

و به مقتضاى اذ الشمس كورت و اذ النجوم انكدرت (سوره تكوير آيه 1 و 2) سرانجام همگى رو به تاريكى و خاموشى خواهند نهاد.

بعضى از مفسران تفسير ديگرى براى اجل مسمى (سرآمد معين) در اينجا كرده‌اند و آن حركت دوريه خورشيد و ماه است كه اولى در يك سال تمام، و دومى در يك ماه پايان مى‌گيرد [1] ولى با توجه به موارد استعمال اين تعبير در آيات متعددى از آيات قرآن مجيد كه به معنى پايان عمر آمده است روشن مى‌شود كه تفسير مزبور درست نيست، و حتى همان تفسير اول يعنى پايان عمر خورشيد و ماه است (به آيات 61- نحل 45- فاطر 42- زمر 4- نور و 67- غافر مراجعه فرمائيد).

سپس به عنوان نتيجه‌گيرى از اين بحث توحيدى مى‌فرمايد:" اين است خداوند، پروردگار بزرگ شما" (ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ‌).

خداوندى كه نظام نور و ظلمت و حركات حساب شده خورشيد و ماه را با تمام بركاتشان مقرر فرموده است.

" حاكميت در عالم مخصوص او است" (له الملك).

" و معبودهايى را كه شما جز او مى‌خوانيد حتى حاكميت و مالكيت به اندازه‌

[1] تفسير" روح البيان" و" ابو الفتوح رازى".