با توجه به اين بحث اجمالى، به شرح آيات باز گرديم:

نخست مى‌فرمايد:" اگر از آنها سؤال كنى چه كسى آسمانها و زمين را آفريده است بطور قطع در پاسخ مى‌گويند" اللَّه" (وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ‌).

اين تعبير كه در آيات ديگر قرآن نيز ديده مى‌شود (سوره عنكبوت آيه 61- 63، زمر 38، زخرف 9) از يك سو دليل بر اين است كه مشركان هرگز منكر توحيد خالق نبودند، و نمى‌توانستند خالقيت را براى بتها قائل شوند، تنها به شرك در عبادت و شفاعت بتها معتقد بودند.

و از سوى ديگر دليل بر فطرى بودن توحيد و تجلى اين نور الهى در سرشت همه انسانها است.

سپس مى‌گويد حال كه آنها به توحيد خالق معترفند:" بگو حمد و ستايش مخصوص اللَّه است كه خالق همه چيز مى‌باشد نه بتها كه خود مخلوق اويند، ولى اكثر آنها نمى‌دانند و نمى‌فهمند كه عبادت بايد منحصر به خالق جهان باشد" (قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ‌).

بديهى است آن كس كه" خالق" و" مالك" است مدبر امور جهان نيز مى‌باشد و به اين ترتيب بخشهاى سه گانه توحيد (توحيد خالقيت، توحيد مالكيت و توحيد ربوبيت) ثابت مى‌گردد.

و كسى كه چنين است از همه چيز بى نياز و شايسته هر گونه ستايش است به همين دليل در پايان آيه مى‌افزايد:" خداوند غنى و حميد است" (إِنَّ اللَّهَ هُوَ