ترجمه:

25- هر گاه از آنها سؤال كنى چه كسى آسمانها و زمين را آفريده است مسلما مى‌گويند اللَّه بگو الحمد للَّه (كه خود شما معترفيد) ولى اكثر آنها نمى‌دانند.

26- از آن خدا است آنچه در آسمانها و زمين است، چرا كه خداوند بى نياز و شايسته ستايش است.

27- اگر آنچه روى زمين از درختان است قلم شوند، و دريا براى آن مركب گردد، و هفت دريا به آن افزوده شود، اينها همه تمام مى‌شوند اما كلمات خدا پايان نمى‌گيرد، خداوند عزيز و حكيم است.

28- آفرينش و زندگى مجدد همه شما همانند يك فرد بيش نيست، خداوند شنوا و بينا است.

29- آيا نديدى كه خداوند شب را در روز و روز را در شب داخل مى‌كند؟ و خورشيد و ماه را مسخر شما ساخته؟ و هر كدام تا سر آمد معينى بحركت خود ادامه مى‌دهند؟

خداوند به آنچه انجام مى‌دهيد آگاه است.

30- اينها همه دليل بر آن است كه خداوند حق است و آنچه غير از او مى‌خوانند باطل است و خداوند بلند مقام و بزرگ مرتبه است.

تفسير: ده وصف از اوصاف پروردگار

در شش آيه فوق مجموعه‌اى از صفات خداوند بيان شده است كه در حقيقت ده صفت عمده يا ده اسم از اسماء الحسنى را بيان مى‌كند:

غنى، حميد، عزيز، حكيم، سميع، بصير، خبير، حق، على و كبير.

اين از يك نظر، و از سوى ديگر در آيه نخست از" خالقيت" خداوند سخن مى‌گويد و در آيه دوم از" مالكيت مطلقه" او در آيه سوم از" علم بى انتهايش" بحث مى‌كند و در آيه چهارم و پنجم از" قدرت نامتناهيش".

و در آخرين آيه نتيجه مى‌گيرد كسى كه داراى اين صفات است" حق" است و غير از او همه باطل و هيچ و پوچند.