و پرورش گياهان سخن مى‌گويد.

بخش سوم به همين مناسبت قسمتى از سخنان حكمت آميز لقمان آن مرد الهى را به هنگام اندرز فرزندش نقل مى‌كند كه از توحيد و مبارزه با شرك شروع شده، و با توصيه به نيكى كردن به پدر و مادر، و نماز، و امر به معروف و نهى از منكر، و شكيبايى در برابر حوادث سخت، و خوشرويى با مردم، و تواضع و فروتنى و اعتدال در امور پايان مى‌يابد.

در بخش چهارم بار ديگر به دلائل توحيد باز مى‌گردد، و سخن از تسخير آسمان و زمين و نعمتهاى وافر پروردگار و نكوهش از منطق بت‌پرستانى كه تنها بر اساس تقليد از نياكان در اين وادى گمراهى افتادند، سخن مى‌گويد، و از آنها بر مساله خالقيت پروردگار كه پايه عبوديت او است اقرار مى‌گيرد.

و نيز از علم گسترده و بى پايان خدا با ذكر مثال روشنى پرده بر مى‌دارد، و در همين رابطه علاوه بر ذكر آيات آفاقى، از توحيد فطرى كه تجليش به هنگام گرفتار شدن در ميان امواج بلا است به طرز جالبى بحث مى‌كند.

بخش پنجم اشاره كوتاه و تكان دهنده‌اى به مساله معاد و زندگى پس از مرگ دارد، به انسان هشدار مى‌دهد كه مغرور به زندگى اين دنيا نشود، به فكر آن سراى جاويدان باشد.

اين مطلب را با ذكر گوشه‌اى از علم غيب پروردگار كه از همه چيز در ارتباط با انسان از جمله لحظه مرگ او و حتى جنينى كه در شكم مادر است آگاه است تكميل كرده و سوره را پايان مى‌دهد.

ضمنا روشن است نامگذارى اين سوره به سوره لقمان به خاطر همان بحث قابل ملاحظه و پر مغزى است كه از اندرزهاى لقمان در اين سوره آمده، و تنها سوره‌اى است كه از اين مرد حكيم سخن مى‌گويد.