محتواى سوره لقمان‌

مشهور و معروف ميان مفسران اين است كه اين سوره در مكه نازل شده گر چه بعضى مانند شيخ طوسى در تبيان، اندكى از آيات اين سوره را مانند آيه چهارم كه سخن از نماز و زكات مى‌گويد، و يا مانند فخر رازى كه علاوه بر اين آيه آيه 27 را كه از علم وسيع پروردگار بحث مى‌كند استثناء كرده‌اند، ولى دليل روشنى براى اين استثناها وجود ندارد، چرا كه نماز و زكات (البته زكات به صورت كلى) در مكه نيز وجود داشته است، و داستان شرح وسعت علم پروردگار نيز چيزى نيست كه نشانه مدنى بودن در آن باشد.

بنا بر اين سوره لقمان به حكم مكى بودن مشتمل بر محتواى عمومى سوره‌هاى مكى است، يعنى پيرامون عقايد اساسى اسلامى مخصوصا" مبدء" و" معاد" و همچنين" نبوت" بحث مى‌كند.

به طور كلى محتواى اين سوره در پنج بخش خلاصه مى‌شود:

بخش اول بعد از ذكر حروف مقطعه اشاره به عظمت قرآن و هدايت و رحمت بودن آن براى مؤمنانى كه واجد صفات ويژه هستند مى‌كند، و در نقطه مقابل، سخن از كسانى مى‌گويد كه در برابر اين آيات آن چنان سرسختى و لجاجت نشان مى‌دهند كه گويى گوشهايشان كر است، علاوه بر اين سعى دارند با ايجاد سرگرميهاى ناسالم ديگران را نيز از قرآن منحرف نمايند.

بخش دوم از نشانه‌هاى خدا در آفرينش آسمان و بر پا داشتن آن بدون هيچگونه ستون، و آفرينش كوه‌ها در زمين، و جنبندگان مختلف، و نزول باران‌